Gele Zanger

Gele grasmussen, vooral de jongen, verslinden tijdens het broedseizoen veel plaaginsecten. Het verenkleed en het gezang van de broedende mannetjes worden beschreven als "lieflijk" en "muzikaal", wat ecotoerisme aanmoedigt. Er zijn geen significante negatieve effecten van Amerikaanse gele en mangrovezangers op mensen waargenomen. De gele grasmus, die over het algemeen algemeen voorkomt en over een groot gebied voorkomt, wordt door de IUCN niet als een bedreigde soort beschouwd. In gebieden is enige lokale afname in aantallen geconstateerd, voornamelijk als gevolg van vernietiging van habitats en vervuiling. De belangrijkste oorzaken zijn landontginning, overmatig gebruik van landbouwproducten en herbiciden en pesticiden, en soms overbegrazing. De bestanden zullen echter meestal snel herstellen als de oeverhabitat zich mag herstellen, vooral bij de productieve Amerikaanse grasmus. De Noord-Amerikaanse bevolking wordt wettelijk beschermd door de Migratory Bird Treaty Act. De gouden grasmus van Barbados (D. p. Petechia) staat sinds 1970 op de lijst van "bedreigde buitenlandse dieren in het wild" door de Endangered Species Act (ESA) van de Verenigde Staten; anders dan voor speciaal toegestane wetenschappelijke, educatieve of conserveringsdoeleinden, is invoer in de Verenigde Staten illegaal. De Californische gele grasmus (D. p./a. Brewsteri) en Sonoran gele grasmus (Dp / a. Sonorana) worden door de ESA vermeld als "zorgwekkende soorten".