Humboldtpinguïn

In ondiep water wordt jacht gemaakt op kleine scholenvissen, zoals ansjovissen en sardines.

Lang niet alle pinguïnsoorten zijn gebonden aan koude streken op of in de buurt van het zuidpoolgebied. De humboldtpinguïn bijvoorbeeld komt voor langs de kust van Peru en Chili, waar de koude, maar voedselrijke Humboldtstroom aan het oppervlak komt. Eens broedde hij daar in holen in de guano. Het winnen van deze vogelmest heeft daar echter een eind aan gemaakt en heeft het aantal humboldtpinguïns sterk teruggebracht. Aantastingen van de habitat en ratten hebben de aantallen ook teruggebracht. In 2013 werd hun aantal op circa 50.000 geschat.

Door een afnemende populatie, mede veroorzaakt door overbevissing, klimaatverandering en verzuring van de oceaan, wordt de huidige status van de Humboldt-pinguïn bedreigd. Humboldt-pinguïns kregen in 1977 wettelijke bescherming door de Peruaanse regering en zijn opgenomen in bijlage I van de Overeenkomst inzake internationale handel in bedreigde diersoorten (CITES). Zowel Peru als Chili hebben de CITES geïmplementeerd onder de nationale wetgeving. Het is gecategoriseerd als kwetsbaar vanwege extreme fluctuaties in de populatiegrootte, geclusterde verspreiding en de grote bedreigingen voor de soort die in de loop van de tijd niet worden verbeterd. In augustus 2010 werd de Humboldt-pinguïn uit Chili en Peru beschermd onder de Amerikaanse Endangered Species Act. De meeste pinguïns broeden binnen beschermde gebieden. De Peruaanse wetgeving categoriseert de soort als bedreigd en verbiedt jacht, bezit, vangst, transport en export van de vogel voor commerciële doeleinden. Chili heeft in 1995 een jachtverbod van 30 jaar ingevoerd, dat jacht, transport, bezit en commercialisering van pinguïns verbiedt. In 2017 werd een groot mijnbouwproject voorgesteld door het bedrijf Andes Iron in Chili afgewezen vanwege de mogelijke milieu-impact op de pinguïns.