Indische Slangenarend

De kuifslangarend, zoals de Engelse naam doet vermoeden, is een reptieleneter die op bossen, vaak dicht bij nat grasland, jaagt op slangen en hagedissen. Er is ook waargenomen dat het op vogels, amfibieën, zoogdieren en vissen jaagt. Het wordt samen met de slangarenden van het geslacht Circaetus in de onderfamilie Circaetinae geplaatst. Het komt voornamelijk voor in gebieden met dichte vegetatie, zowel op de lage heuvels als op de vlaktes. Deze soort is een inheemse soort, maar in sommige delen van hun verspreidingsgebied worden ze alleen in de zomer gevonden. De call is een kenmerkende Kluee-wip-wip waarbij de eerste noot hoog is en stijgt. Ze roepen veel in de late ochtenden vanuit hun zitstokken waar ze veel tijd doorbrengen en ze stijgen 's ochtends op thermiek. In het zuiden van Taiwan hebben mannen een groter thuisbereik dan vrouwen. Mannetjes hadden gemiddeld een thuisbereik van 16,7 km, terwijl vrouwen ongeveer 7 km gebruikten. Als ze gealarmeerd zijn, zetten ze de top op en het hoofd lijkt groot en omlijst door de kemphaan. Soms volgen ze slangen op de grond. Ze slapen in het interieur van bomen met dicht gebladerte. Een radiotelemetrische studie van de soort in Taiwan heeft uitgewezen dat de vogels 98% van de dag hoog zitten en meestal 's ochtends voedsel vinden. Ze lijken een zit-en-wacht foerageerstrategie te gebruiken. Het broedseizoen begint in de late winter wanneer ze beginnen met het hof maken en territoria vestigen. De eieren worden in de vroege zomer gelegd. Oude nesten worden vaak opgeknapt en hergebruikt in India, maar uit een studie in Penang bleek dat ze elk jaar nieuwe nesten bouwden. Uit een onderzoek in India bleek dat de meeste nesten langs rivierbomen zijn gebouwd. Het nest is een groot platform dat hoog op een boom is gebouwd. Beide vogels in een paar bouwen het nest, maar het vrouwtje alleen broedt uit. Het mannetje bewaakt wanneer het vrouwtje foerageert. In centraal India wordt de Terminalia tomentosa vaak gebruikt, terwijl Terminalia bellirica en Dalbergia latifolia vaak in Zuid-India werden gebruikt. In Penang waren de nestbomen typisch groot en geïsoleerd van andere bomen met veel ruimte voor de vogels om in en uit te vliegen. De nesten zijn bekleed met groene bladeren die van dichtbij zijn verzameld en worden met de voorkant naar beneden op de nestbodem geplaatst. De gebruikelijke koppeling is één ei, maar er worden er soms twee gelegd en slechts één kuiken wordt in een seizoen met succes grootgebracht. Bij verlies van eitjes wordt er twee tot zeven weken later een vervanging gelegd. De eieren komen na ongeveer 41 dagen uit en de jongen vliegen na ongeveer twee maanden. Nesten worden door de ouders verdedigd. Verschillende soorten endoparasitaire nematoden zijn teruggevonden in de darmen van gekuifde adelaars, waaronder Madelinema angelae. Aviaire pokkenvirusinfecties die wratten in het gezicht veroorzaken, zijn waargenomen bij een wilde vogel die in Taiwan leeft. Een aantal ectoparasitaire vogelluizen is beschreven van de soort waaronder Kurodaia cheelae. In Penang werd gevonden dat de grote tieten (Parus cinereus ambiguus) de neiging hadden om dicht bij nestelende gekuifde adelaars te nestelen, vermoedelijk vanwege de veiligheid van roofdieren zoals kraaien die door de adelaars kunnen worden verdreven. Ze zijn ook gevonden om de nesten van de adelaars te bezoeken om pels te verzamelen van de overblijfselen van dode prooien van zoogdieren.

De Indische slangenarend heeft een enorm groot verspreidingsgebied waarbinnen 20 ondersoorten worden onderscheiden: S. c. cheela (Noord-India en Nepal) S. c. melanotis (Zuid-India) S. c. spilogaster (Sri-Lanka) S. c. burmanicus (Myanmar tot het zuidwesten van China en het midden en zuiden van Indochina) S. c. ricketti (Zuid-China en Noord-Vietnam) S. c. malayensis (Malakka, Noord-Sumatra) S. c. davisoni (Andamanen) S. c. perplexus (Riukiu-eilanden) S. c. hoya (Taiwan) S. c. rutherfordi (Hainan) S. c. pallidus (Noord-Borneo) S. c. richmondi (Zuid-Borneo) S. c. natunensis (Natuna-eilanden en Billiton) S. c. sipora (Mentawai-eilanden) S. c. batu (Zuid-Sumatra) S. c. asturinus (Nias) S. c. abbotti (Simeulue) S. c. bido (Java, Bali) S. c. baweanus (Bawean) S. c. palawanensis (Palawan) S. c. minimus (Midden-Nicobarslangenarend, Nicobaren)

De Indische slangenarend is een van de meest voorkomende arenden in de bossen in het Oriëntaals gebied. Omdat hij voorkomt in een enorm groot areaal, is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) uiterst gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd, maar de aantallen worden stabiel geacht. Om deze redenen staat deze slangenarend als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.