Vuurstaartastrild
Een soort van Stagonopleura Wetenschappelijke naam : Stagonopleura bella Genus : Stagonopleura
Vuurstaartastrild, Een soort van Stagonopleura
Botanische naam: Stagonopleura bella
Genus: Stagonopleura
Photo By Aviceda , used under CC-BY-SA-3.0 /Cropped and compressed from original 
Beschrijvingen
De 10 tot 13 cm lange en tot 14 gram zware vuurstaartastrild is een kleine gedrongen vogel en met deze maten ook net iets kleiner dan de diamantvink (Stagonopleura guttata). Mannen en poppen zijn op het eerste oog gelijk aan elkaar, maar met enige moeite wel van elkaar te onderscheiden. Het verendek is overwegend olijfkleurig. De witte borst wordt gemarkeerd door een fijn zwart overdwars strepenpatroon. De kop is voorzien van een zwart masker met lichtblauwe ringen om de ogen en een brede roodgekleurde snavel. De romp van het dier is purperrood en de pootjes zijn lichtroze van kleur. De vleugels zijn kort en stomp, evenals de staart. Juveniele vuurstaartastrilden zijn aanzienlijk minder kleurrijk, hebben een kleiner masker om de ogen en een donkerkleurige snavel. 
Grootte
11 cm
Habitat
De prachtige firetail is endemisch voor Zuidoost-Australië. Het verspreidingsbereik strekt zich uit van Newcastle tot Kangaroo Island, maar de vogel is het meest productief in Tasmanië en voor de kust. Hij leeft in heide aan de kust, in bossen en struikgewas, nooit ver van water. Zijn voorkeur voor habitats in de buurt van water werd aangetoond in een onderzoek naar het voorkomen ervan in intacte bosgebieden van de Victoriaanse Centrale Hooglanden, waar het bijna uitsluitend werd aangetroffen in oeverhabitats. De prachtige vuurstaart wordt beschouwd als een inwonende vogel, die dicht bij huis blijft.
Soort voeding
Granivoor
Algemene Informatie
Gedrag
De vuurstaartastrild voedt zich hoofdzakelijk met graszaden en zaden van Casuarina- en Melaleuca-soorten. Van tijd tot tijd vullen slakken en insecten het dieet aan. De vogels leven gewoonlijk in paartjes of in groepjes van tot twintig individuen. De vuurstaartastrild produceert een klaaglijke, schrille roep: "wiiiiiiii", dat wat betreft de toon erg lijkt op de roep van de verwante diamantvink, maar slechts uit één noot bestaat. Ook brengt de vogel een roep voort van 2 à 3 noten, met een dalende triller die als volgt is neer te schrijven: "piiii-oo, piiii-oo."
Distributie Gebied
De vuurstaartastrild is inheems in het Zuidoosten van Australië. Zijn verspreidingsgebied strekt zich uit van Newcastle ten noorden van Sydney tot op Kangaroo-eiland in Zuid-Australië. Het meest talrijk is de soort echter in Tasmanië en op omliggende eilanden. De biotoop van het dier bevindt zich in dicht bij de zee gelegen heidevelden, bossen en struikgewas en altijd in de directe nabijheid van water gelegen. De vuurstaartastrild is een standvogel en onderneemt alleen kortere reizen. De soort telt drie ondersoorten: S. b. bella: zuidoostelijk Australië en Tasmanië. S. b. interposita: van zuidelijk tot zuidoostelijk Australië. S. b. samueli: het zuidelijke deel van Centraal-Australië. De soort staat enigszins onder druk van het rooien van kreupelgewas voor de bouw van woningen en in nabijheid van menselijke bebouwing valt de vogel ook geregeld ten prooi aan de huiskat.
Soort Status
Wereldwijd niet bedreigd.
Scientific Classification
Phylum
Chordadieren Klasse
Vogels Classificatie
Zangvogels Familie
Prachtvinken Genus
Stagonopleura Species
Vuurstaartastrild 
AI-ornitholoog in uw broekzak
Scan de QR-code om te downloaden
