Stippeleend

56 cm

Het dieet van de sproeteend is in de loop van de jaren onderhevig geweest aan een zekere mate van controverse en onenigheid, mogelijk als gevolg van het veelzijdige dieet van verschillende populaties en distributies van deze eend. Desondanks is men het er algemeen over eens dat de sproeteend een veerkrachtige, gespecialiseerde filtervoeder is die een scala aan waterplanten, insecten, algen, larven en schaaldieren consumeert. Onderzoek heeft uitgewezen dat de sproeteend het liefst in ondiep water voedt, met zijn snavel om voedseldeeltjes uit de modder of het zand te verwijderen.

De sproeteend is endemisch voor Australië en bevindt zich voornamelijk in de binnenlanden van het oostelijke deel van het land, waaronder New South Wales, Victoria en Queensland. Deze soort heeft ook bekende populaties in Zuid-Australië en West-Australië. Vanwege de habitatvereisten correleert de verspreiding van de sproeteend direct met de waterstroom en regenval in stroomgebieden en wetlandsystemen. Hierdoor bevinden de belangrijkste populaties van deze soort zich in het stroomgebied Paroo-Warrego (Currawinya-meren), Eyre-Georgine-Mulligan-stroomgebied (Lake Torquinie) en mogelijk aan het meer van Galilea. Er zijn ook hoge aantallen geregistreerd in het stroomgebied van de Cooper's Creek, de wetlands binnen de Barkley-plateaus, het stroomgebied van de Bulloo River en Lake Gregory in het midden van het noordwesten van Australië. Habitatvoorkeur met sproeteneenden kan worden onderverdeeld in twee verschillende categorieën: broed- en niet-broedhabitat. Hoewel deze soort geen enkele specifieke migratieroute of seizoensmigratie lijkt te hebben om een geschikte broedhabitat te vinden. De sproeteend legt soms grote afstanden af om een geschikte broedplaats te vinden, en lijkt de voorkeur te geven aan grote hoeveelheden zoet water met dichte begroeiing. Gebruikelijke kanshebbers zijn recent overstroomde wetlandsystemen en moerassen. Na het fokken verspreidt de sproeteend zich naar meer kustgebieden met meer permanente waterlichamen zoals meren, stuwmeren en vijvers. Deze gebieden zijn vaak meer blootgesteld en bevatten weinig vegetatie.