Bosuil
Een soort van Strix Wetenschappelijke naam : Strix aluco Genus : Strix
Bosuil, Een soort van Strix
Botanische naam: Strix aluco
Genus: Strix
Beschrijvingen
De bosuil is een middelgrote uil die, zoals zijn naam al zegt, voornamelijk in bosrijke gebieden leeft. Hij is een uitstekende jager, die vooral 's nachts actief is. Door zijn geruisloze vlucht horen zijn prooien hem vrijwel nooit aankomen. Zijn vaardigheid om 's nachts te jagen is niet het resultaat van nachtzicht - dit is vergelijkbaar met dat van de mens - maar van zijn uitstekende gehoor.
Grootte
39 cm
Levensverwachting
18 jaar
Voedingsgewoonten
De bosuil is een opportunistisch en gegeneraliseerd roofdier. Bosuilen hebben ook vleermuizen op de vleugel genomen (zoals degenen die uit de buurt van streeplampen zijn weggerukt wanneer ze zelf probeerden te jagen) en er is gezien dat ze grote, relatief langzaam vliegende insecten vangen, zoals sommige kevers en motten tijdens de vlucht. Rupsen kunnen ook uit bomen worden gehaald. Steenuilen eten wormen met een relatieve frequentie, omdat ze ze blijkbaar vaak van onder het oppervlak horen en ze oppakken van ondiep vuil of onder bladafval.
Habitat
Deze soort wordt door een groot deel van het Iberisch schiereiland aangetroffen, hoewel hier een vlekkerige verspreiding is, met de grootste afwezigheid in het zuidoosten van Spanje (waar nog niet helemaal afwezig is). De bosuil komt ook in heel Engeland en Schotland voor, maar is niet aanwezig in sommige minder beboste gebieden van Noord-Schotland.
Soort voeding
Carnivoor
Mensen Vragen Vaak
Algemene Informatie
Gedrag
Bosuilen komen algemeen voor in bossen, parken en tuinen. Bosuilen jagen vrijwel alleen in de schemering en 's nachts. Overdag houden de vogels zich schuil in de top van een boom. Toch zijn ze soms ook overdag te zien als ze geplaagd worden door kleine vogels die hen proberen te verjagen. Het voedsel is zeer gevarieerd. Deze uil eet voornamelijk muizen en andere kleine zoogdieren, maar bij afwezigheid daarvan (vooral in steden) eet de bosuil vooral vogels. Ook regenwormen, grote insecten, amfibieën, reptielen en zelfs vissen worden gegeten. De onverteerbare delen van zijn prooien worden in de vorm van braakballen uitgebraakt. 
Distributie Gebied
Bosuilen komen in vrijwel geheel Europa het hele jaar voor, met uitzondering van Ierland en Noord-Scandinavië. Ze komen ook voor in Azië en noordwest Afrika. Loofbossen vormen de belangrijkste biotoop, maar bosuilen zoeken ook regelmatig het landelijk gebied op, mits er voldoende bosjes met enkele oude bomen aanwezig zijn. Die bomen worden gebruikt als uitkijkpost om naar potentiële prooien te speuren, en om in te broeden. De soort telt zeven ondersoorten: S. a. aluco (Linnaeus, 1758): noordelijk, centraal en zuidoostelijk Europa via de Oekraïne en Europees Rusland. S. a. biddulphi (Scully, 1881): Pakistan en noordwestelijk India. S. a. harmsi (Zarudny, 1911): Kazachstan, Oezbekistan en Kirgizië. S. a. sanctinicolai (Zarudny, 1905): noordoostelijk Irak en westelijk Iran. S. a. siberiae (Dementiev, 1933): van het Oeralgebergte tot westelijk Siberië. S. a. sylvatica (Shaw, 1909): westelijk en zuidelijk Europa en westelijk Turkije. S. a. willkonskii (Menzbier, 1896): van noordoostelijk Turkije en noordwestelijk Iran tot Turkmenistan.
Soort Status
De grootte van de wereldpopulatie werd in 2004 geschat op twee tot zes miljoen individuen. Men veronderstelt dat de soort in aantal stabiel is. Om deze redenen staat de bosuil als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.
.jpg){kind=link}