Oeraluil

62 cm

Dit is een vrij krachtige soort uil. Echter, zoals uilen van bijna alle maten, geeft het er de voorkeur aan om een kleine prooi te nemen ten opzichte van zichzelf, vooral kleine zoogdieren. In een grote meerderheid van voedingsonderzoeken is ergens tussen de 50 en 95% van het voedsel zoogdier. Prey bestaat voornamelijk uit verschillende soorten knaagdieren, hoewel spitsmuizen en, lokaal, moedervlekken ook een normale voedselbron kunnen zijn. Bovendien kan elke variëteit aan klein zoogdier, zo groot als hazen (zij het meestal jonge), te vaak worden genomen, evenals een variabel aantal vogels, amfibieën en ongewervelde dieren, waarbij reptielen en misschien vissen zeer zeldzame prooien zijn. Over de wijde verspreiding is het bekend dat de Oeral-uil meer dan 200 prooisoorten neemt, waarvan meer dan 80 zoogdieren. In een compilatieonderzoek naar het dieet in drie Europese studiegebieden en vier verschillende jaren bleek dat de gemiddelde lichaamsmassa van prooien die per nest werd ingenomen, werd geschat op 17,1 tot 125 g (0,60 tot 4,41 oz) met een gemiddelde geschat op 43,83 g (1,546 oz). De meeste jachtinspanningen worden ondernomen vanuit een baars. Ze geven meestal de voorkeur aan prooien die op open plekken in het bos komen in plaats van op de bosbodem. In Slowakije zijn, naast open plekken en weiden in de buurt van hoge bossen, de Oeral-uilen enigszins geacclimatiseerd voor de jacht in open gebieden die van menselijke oorsprong zijn, inclusief gebieden met bosfragmentatie en zelfs landbouwgebieden en kleine steden als ze grenzen aan volwassen bosplekken. Er is weinig directe studie gedaan naar de jachtmethoden van dit roofdier. Het is heel goed mogelijk dat het tot op zekere hoogte een nog steeds jager is, die enige tijd op een prominente boom zit totdat de prooi in de buurt verschijnt. In Scandinavië werd echter gerapporteerd dat Oeral-uilen meer op haviken jaagden dan op de meer jagende bosuilen, met een baars-jachtmethode waarbij ze in korte spurts van baars naar baars vliegen, waarbij de vluchten bedoeld waren onopvallend tot prooi wordt gedetecteerd. Van Oeraluilen is niet bekend dat ze prooien aanvallen tijdens een actieve vlucht, maar in plaats daarvan bijna altijd rechtstreeks vanaf de baars naar beneden vallen. In Japan werden experimentele studies uitgevoerd met semi-gevangen Oeral-uilen om te observeren hoe de uilen selecteren in welke gebieden ze willen jagen en welke prooi ze moeten selecteren. Wanneer experimenteel blootgesteld aan plekken waar prooi aanwezig was en plekken waar geen prooi aanwezig was, zouden Oeral-uilen in beide foerageren, maar ze leken te leren welke plekken meer kans hadden om voedsel te hebben en vervolgens uitgebreider om hen heen te foerageren. Toen dezelfde biologen de foerageerpatronen op veldmuizen en ook woelmuizen observeerden, leerden ze op soortgelijke wijze en gaven ze de voorkeur aan de plekken met grotere soorten boven kleinere. Hoewel de prooiselectie grotendeels opportunistisch is, is het duidelijk dat knaagdieren die het risico lopen te verhongeren in de Japanse studies meer risico lopen te foerageren op relatief open plekken in de grond, en daarom zouden ze bij voorkeur door de Oeral worden geselecteerd. Op basis van de Japanse studies lijken Oeral-uilen hun gebruikspatronen voor hulpbronnen te verbeteren naarmate ze ervaring opdoen in hun omgeving. Verschillende studies in Japan hebben aangetoond dat de Oeral uilen in staat zijn om op prooien te jagen die zich in ondiepe sneeuw of in de buurt van het sneeuwoppervlak in de winter verbergen, maar woelmuizen die zich verbergen in de subnivean-zone, kortstondige tunnels die onder diepe sneeuw door de woelmuizen zijn gemaakt, zijn hier grotendeels niet toegankelijk voor uilen. Overtollig voedsel kan worden opgeslagen in het nest of in nabijgelegen depots. Het eerste geverifieerde record van opruiming van aas werd geregistreerd toen een Oeral-uil zich voedde met het karkas van een ree (Capreolus capreolus), hoewel er een eerder record bestaat van een Oeral-uil die een wolvenmoord bezoekt (hoewel het niet duidelijk was dat de uil zich voedde in dat geval).

Ural-uilen komen meestal voor in volwassen maar niet te dicht primair bos, dat zich afwisselend in naald-, gemengde of bladverliezende gebieden kan bevinden. Normaal gesproken zijn ze liever dicht bij een opening. Deze worden vaak aangetast door bosmoerassen met natte grond onder de voeten, overwoekerd door een mengsel van spar, els en / of berk of door vochtige heide met verspreide bomen. Overheersende bomen in een groot deel van het assortiment zijn vaak sparren-, sparren- en dennenbossen in het noorden en els, beuken en berken met mengsels van de bovengenoemde naaldbomen in het zuiden. Vaak zijn ze aangepast aan hooggelegen bossen in bergen, maar in afgelegen wilde gebieden kunnen ze zich even goed aanpassen aan gebieden tot op zeeniveau. In de Karpaten geven ze de voorkeur aan bijna uitsluitend door beuken gedomineerde bossen, normaal gesproken op een hoogte van 250 tot 450 m (820 tot 1480 ft) boven zeeniveau. Boskenmerken van deze door beuken gedomineerde bossen toonden aan dat tijdens bosbeheer bleek dat ze minimaal 100 ha (250 acres) bos nodig hebben om te blijven bestaan, waarbij delen van de bossen minimaal 45-60 jaar oud moeten zijn. Karpatische Oeral-uilen komen typisch ver van menselijke bewoning en bosrand niet omringd door bos en vermijden typisch delen van het bos met steile hellingen of met dicht kreupelhout. Karpatische vogels gaven vaak de voorkeur aan gebieden met open plekken die gaten tussen de bomen dragen, vaak rond de 25 m (82 ft) of zo en meestal met overvloedige kapotte bomen. Jonge, postverspreide uilen in de vogels van de Karpaten vertonen minder sterke habitatvoorkeuren en kunnen gebruikmaken van beboste gangen die vaak zijn verbonden met de resterende ideale habitatgebieden. Naar verluidt hebben de landen Slowakije, Slovenië en Roemenië de meest uitgebreide ideale leefomgeving in de Karpaten en daardoor de hoogste lokale dichtheden van de Oeral, misschien wel in heel Europa. Overheersend bos in beuk had ook schijnbaar de voorkeur van de opnieuw geïntroduceerde Oeral-uilen in het Beierse Woud, opnieuw met de voorkeur voor oude groei met overvloedige blootstelling aan de zon. Beierse uilen kwamen voor in gebieden die ook vaak rijk waren aan grote zoogdieren, omdat hun voorkeur voor toegang tot delen van het bos met kapotte bomen en openingen vaak samenvielen. Verder naar het noorden in Letland waren de bewoonde bossen meestal veel ouder dan in de regionale omgeving, meestal met een voorkeur voor bosgebieden met bomen van ten minste 80 jaar oud. Finse populaties komen blijkbaar het vaakst voor in door sparren gedomineerd bos, met meestal discreet gescheiden bosvoorkeuren, afgezien van sympatrische soorten uilen, behalve de boreale uil, die ook de voorkeur gaf aan sparrengebieden maar vaker voorkwam wanneer de dominante Oeral-uilen schaars zijn. In de taiga van West-Finland werd geconstateerd dat de biodiversiteit in de omgeving van de Oeralnesten constant hoger was dan buiten deze omgeving, waardoor de Oeral-uil misschien wel een "sluitsteensoort" voor het lokale ecosysteem was. Rivierbossen met berk en populier worden vaak gebruikt in de taiga, evenals sparren- of sparrenbossen (montane taiga) in het Ussuri-riviergebied. Over het algemeen in noordelijke streken zoals Finland en West-Rusland, waar het Lapland-gebied de Oeral uil waarschijnlijk het noordelijkste deel van zijn verspreidingsgebied zal bereiken, is het adaptief aan Subarctische gebieden mogelijk tot aan de boomgrens, maar past het zich niet zo goed aan als de grote grijze uil naar gebieden met dwergbos net ten zuiden van de toendra, die over het algemeen grotere, meer volwassen bossen ten zuiden hiervan nodig hebben. Historisch gezien komen ze normaal gesproken voor in afgelegen, weinig verstoorde gebieden ver van menselijke bewoning. De Oeral-uil is grotendeels beperkt tot gebieden waar bosfragmentatie heeft plaatsgevonden of parkachtige omgevingen de overhand hebben, in tegenstelling tot de kleinere, meer adaptieve bosuil die gunstig aan dergelijke gebieden acclimatiseert. Integendeel, in sommige peri-verstedelijkte gebieden van Rusland, zoals de grootstedelijke parken en tuinen, zolang de leefomgeving gunstig is en de prooipopulatie aanmoedigt, is het bekend dat de Oeral-uil succesvol voorkomt. Sommige dorpen en steden waarvan de regio enkele populaties Oeral-uilen bevat, zijn Chkalov, Kirov, Barnaul, Krasnoyarsk en Irkutsk, en soms zelfs Leningrad en Moskou. Veranderingen in nestgewoonten als gevolg van het oprichten van nestkasten hebben de Oeral uilen bijna ongebruikelijk dicht bij menselijke bewoning in het westelijke deel van het bereik, vooral in Finland, genesteld. Een uitzonderlijk record van synanthropisatie bij deze soort voor Europa werd geregistreerd in Košice, Slowakije, waar tussen november en juni een duidelijke toename van 10-15 jaar van een onbekend aantal uilen is waargenomen. Ten minste één Oeral-uil werd geregistreerd om de stad Ljubljana in Slovenië te bewonen, maar er was geen bewijs dat hij in staat was om een territorium te kweken of te vestigen, gezien de beperkte natuur van bossen in de omgeving.