Fluitreiger

64 cm

Deze soort eet alle kleine droge en moerasdieren die het kan vangen, of zelfs piraten (zoals van een aplomadovalk in één gemeld incident). Het houdt vaak stil, maar loopt ook erg langzaam en kan actievere technieken gebruiken, zelfs achter een prooi aan rennen of vliegende insecten (met name libellen) vangen vanuit een staande positie. Het kan mensen in staat stellen om redelijk dichtbij te komen in plaats van een goede voedingsplek te verlaten. Het voedt zich meestal alleen of in paren, maar wordt soms gezien in groepen tot 100, vooral voordat het voor de nacht gaat slapen.

De ondersoort fostersmithi leeft in de Llanos en het Orinoco-bekken van Colombia en Venezuela. De ondersoort sibilatrix leeft in het oosten van Bolivia, Paraguay, het westen en zuiden van Brazilië, Uruguay, Chili en het noordoosten van Argentinië. Recente gegevens suggereren dat het zijn assortiment in Brazilië naar het noorden en het oosten kan uitbreiden. Het maakt seizoensbewegingen in ieder geval in het noordoosten van Venezuela, waar het niet voorkomt van november tot januari, maar het hele jaar door blijft in andere gebieden, zoals de provincie Buenos Aires, Argentinië. Het komt voor op hoogten tot 500 m (met een zichtrecord van 2300 m) in de seizoen overstroomde savanne, vaak in drogere grasrijke situaties dan andere reigers, maar ook in een grote verscheidenheid aan open, met water doordrenkt of ondiep ondergedompeld terrein. Omdat het in bomen rust, houdt het vooral van regio's waar open gebieden worden gemengd met bospercelen. Het heeft geen bezwaar tegen door mensen veranderde habitats zoals weilanden en bermen, en het zit vaak op hekpalen. Hoewel fragmentarisch verspreid, komt het in veel gebieden voor, zonder dat de bevolking als kwetsbaar wordt beschouwd. Het profiteert van ontbossing en wat landbouw. Als succesvolle reiger van droog tropisch land wordt hij vergeleken met twee soorten die van oorsprong uit de Oude Wereld komen: de koereiger en de zwartkopreiger.