Grote Kuifstern

41-51 cm (16-20 in)

Vis is het belangrijkste voedsel van de grote stern, die bijna 90% van alle prooidieren uitmaakt en de rest inclusief koppotigen, schaaldieren en insecten. Ongewone gewervelde prooi omvatte agamid hagedissen en jonge schildpadden. De grote kuifstern voedt zich voornamelijk op zee door te duiken tot een diepte van maximaal 1 m (3,3 ft) of door van het oppervlak te dippen, en voedsel wordt meestal in de lucht ingeslikt. Vogels kunnen in het broedseizoen tot 10 km (6,2 mijl) van het land foerageren. De prooigrootte varieert van 7–138 mm (0,28–5,43 inch) lang en tot 30 g (1,1 oz) in gewicht. Pelagische vissen, zoals ansjovis en sardines, zijn typische prooien, maar bodemsoorten worden als teruggooi uit de commerciële visserij gehaald. Deze stern volgt actief de trawlers, ook 's nachts, en tijdens het visseizoen kan het teruggooien van trawl 70% van zijn dieet uitmaken. Garnalenvisserij is bijzonder productief bij het verstrekken van extra voedsel, aangezien garnalen meestal slechts 10-20% van de vangst vertegenwoordigen, de rest is bijvangst, voornamelijk vis zoals kardinaalvissen en grondels. Een studie van een gebied van het Great Barrier Reef waar het aantal broedende grote sterns vertienvoudigd is, waarschijnlijk als gevolg van extra voedsel uit de bijvangst van trawls, suggereerde dat mindere crested en roetige sterns zijn verhuisd en nu broeden op een deel van het rif waar vissen verboden is. Het is mogelijk dat de grote toename van het aantal grotere sterns andere soorten heeft getroffen door concurrentie voor voedsel en broedplaatsen. Sterns hebben rode oliedruppeltjes in de kegelcellen van het netvlies van hun ogen. Dit verbetert het contrast en verscherpt het zicht op afstand, vooral in wazige omstandigheden. Vogels die door een lucht / water-interface moeten kijken, zoals sterns en meeuwen, hebben sterker gekleurde carotenoïde pigmenten in de kegeloliedruppels dan andere vogelsoorten. Het verbeterde gezichtsvermogen helpt sterns om scholen vissen te lokaliseren, hoewel het onzeker is of ze het fytoplankton waar de vissen zich opvoelen waarnemen, of andere sterns waarnemen die naar voedsel duiken. De ogen van Stern zijn niet bijzonder ultravioletgevoelig, een aanpassing die meer geschikt is voor terrestrische feeders zoals de meeuwen.

De grotere kuifstern komt voor in tropische en warme gematigde kustgebieden van de Oude Wereld, van Zuid-Afrika rond de Indische Oceaan tot de Stille Oceaan en Australië. De ondersoort T. b. bergii en T. b. enigma broeden in zuidelijk Afrika van Namibië tot Tanzania en mogelijk op eilanden rond Madagaskar. Er is dan een breuk in de verspreiding van deze soort tot Somalië en de Rode Zee, en een onderbreking verder naar het oosten in het zuiden van India. De grote kuifstern broedt op veel eilanden in de Indische Oceaan, waaronder Aldabra en Etoile op de Seychellen, de Chagos-archipel en Rodrigues. Er zijn kolonies op tal van eilanden in de Stille Oceaan, waaronder Kiribati, Fiji, Tonga, de Society-eilanden en de Tuamotus. De nesten bevinden zich op laaggelegen zand-, rots- of koraaleilanden, soms tussen onvolgroeide struiken, vaak zonder enige beschutting. Als hij niet broedt, rust de grote kuifstern op of rust hij op open oevers, minder vaak op boten, palen, havengebouwen en verhoogde zoutheuvels in lagunes. Het wordt zelden gezien op getijdenkreekjes of binnenwateren. Alle populaties van grote sterns verspreiden zich na het fokken. Wanneer Zuid-Afrikaanse vogels kolonies verlaten in Namibië en de provincie West-Kaap, trekken de meeste volwassenen oostwaarts naar de kustlijn van de Indische Oceaan in Zuid-Afrika. Veel jonge vogels reizen ook naar het oosten, soms meer dan 2000 km (1200 mijl), maar anderen trekken noordwaarts langs de westkust. T. b. thalassina overwintert aan de oost-Afrikaanse kust in het noorden tot Kenia en Somalië en kan zo ver naar het zuiden gaan als Durban. Populaties van T. b. veloxfok vanuit de oostelijke Perzische Golf lijkt sedentair of verspreid te zijn in plaats van echt migrerend, maar die fokken in de Rode Zee overwinteren langs de oostafrikaanse kust naar Kenia. T. b. cristata blijft meestal binnen 400 km (250 mijl) van de koloniën, maar sommige vogels dwalen tot ongeveer 1.000 km (620 mijl). Deze soort is voorgekomen als een landloper voor Hawaï, Nieuw-Zeeland, Noord-Korea, Jordanië en Israël.