Grijze Ibis

76 cm

Het dieet van deze ibis bestaat uit ongewervelde waterdieren; slakken, vooral appelslakken van het geslacht Pomacea; mosselen; krabben; kikkers; vis en paling. Er is ook gemeld dat het slangen, hagedissen, skinks en terrestrische ongewervelde dieren eet; wat aannemelijk is gezien het incidenteel voorkomen in droge graslanden. Ondanks het ogenschijnlijk generalistische dieet van deze ibis, blijkt het gespecialiseerd te zijn in weekdieren in het bekken Paraguay-Parana. De plumbeous ibis voedt zich vaak alleen of in paren, maar kan zich in losse kudden verzamelen om in de winter te foerageren als het voedsel schaarser is. Er zijn ook individuen gevonden die foerageren samen met ibissen en jacana's met een wit gezicht. De typische foerageerstrategie van de plumbeous ibis bestaat erin langzaam door ondiepe modder en water te lopen en snel en herhaaldelijk met zijn snavel in het water te zoeken op zoek naar een prooi. Zijn snavel is soms volledig ondergedompeld in het water en zijn aquatische foerageergedrag onderscheidt hem ecologisch van de verwante, sympatrische buff-necked ibis die bij voorkeur foerageert in aangrenzend droog grasland; hoewel de kweekbiologie van deze twee soorten als vergelijkbaar wordt beschouwd. Beide ouders voeden de jongen door regurgitatie. Kuikens brengen de ouder ertoe hen te voeden door hun rekeningen in de opening tussen de boven- en onderkaken van de rekening van de ouder te prikken. Vervolgens braakt de ouder voedsel uit voor de nestvogels met hoofdbewegingen, waarbij de jongen met hun rekeningen aan de ouder vasthouden en passief zwaaien met dergelijke bewegingen. Naarmate ze ouder worden, worden de jongeren onafhankelijker bij het verkrijgen van voedsel wanneer ze het nest beginnen te verlaten en minder vaak worden gevoed.

De plumbeous ibis heeft een relatief smal bereik dat zich uitstrekt door delen van Midden-Zuid-Amerika. Het komt voor in het zuidwesten van Brazilië, vooral in het zuiden van Mato Grosso en Rio Grande do Sul; Paraguay, vooral in de Chaco en in het Paraguayaanse deel van het Parana-bekken; Uruguay; noordoostelijk Argentinië en noordelijk en oostelijk Bolivia. De noordelijke Boliviaanse bevolking is geografisch geïsoleerd van de grotere continue bevolking die het resterende deel van het ibis-assortiment beslaat. Het meest westelijke deel van zijn assortiment strekt zich uit tot de uitlopers van de Andes in het centrum van Bolivia en Tucuman. In Argentinië is het af en toe waargenomen in het uiterste zuiden van de provincies Cordoba en Buenos Aires; maar is niet-native in deze regio's. Hoewel deze soort relatief veel voorkomt, is hij fragmentarisch verspreid over zijn wereldwijde verspreidingsgebied; in sommige regio's relatief talrijk, maar in andere minder. Het is bijvoorbeeld endemisch maar eigenlijk ongebruikelijk in Rio Grande do Sul, maar komt vaak voor in het noorden van Lagoa dos Patos. Het komt relatief vaak voor in de Chaco van Paraguay, vooral in de noordelijke Chaco, waar grote aantallen individuen voorkomen in de uitgestrekte zoetwatergebieden, zodat deze soort als een symbool van de wetland avifauna van deze regio wordt beschouwd. Omgekeerd is het zelden opgenomen in de pampa's van Noord-Argentinië in het zuidelijkste deel van de verspreiding; waarbij af en toe een handvol individuen tegelijk werden waargenomen tijdens onderzoeken in de jaren negentig in de Laguna Melincue Ramsar-site in de zuidelijke provincie Santa Fe. Het leefgebied bestaat grotendeels uit de laaggelegen graslanden van de Pantanal en de Chaco. Het wordt hier gevonden op zoek naar moerassen, moerassen, lagunes, ondiepe meren, overstroomde weilanden, vijvers en andere vochtige grond; maar ook zitstokken in boomtakken bij of boven het water om te rusten. Het is ook waargenomen in hooggelegen moerassen, meestal tot 600 meter hoog; en bij kleine overblijvende poelen in uitgedroogde lagunes en op droge graslanden. Verder komt deze ibis vaak voor in de buurt van menselijke bewoning en andere door de mens veroorzaakte kenmerken; inclusief dammen en seizoensgebonden ondergelopen rijstvelden. Het is ook een relatief veel voorkomend gezicht langs de Transpantaneira Highway in de Pantanal van Mato Grosso. Ten slotte is het dicht bij de oost-Braziliaanse kust geregistreerd in natte gebieden in het Lagoa do Peixe National Park op het schiereiland dat Lagoa dos Patos scheidt van de Atlantische Oceaan (Pereira & Poerschke, 2009); maar vermijdt waarschijnlijk de zoute en brakke wateren. Individuen zijn meestal sedentair en kunnen het hele jaar door in een bepaald gebied blijven. Ze zijn echter gemeld te migreren op lokale schaal. Indirect bewijs van de nieuwe aanwezigheid van individuen aan het Incachaca-meer in de provincie Chapare in Bolivia suggereert dat deze soort kan migreren tussen de geografisch gescheiden noordelijke Boliviaanse en andere Zuid-Amerikaanse populaties en Incachaca kan gebruiken als een rustplaats onderweg. Aangezien voor deze soort geen ondersoort is vastgesteld, wordt de wereldbevolking waarschijnlijk genetisch homogeen gehouden door korte migraties van individuen tussen de twee geografisch gescheiden subpopulaties. Het is echter onbekend of deze soort regelmatig trekpatronen vertoont. Overigens was de ontdekking van de soort bij het Incachaca-meer het eerste geregistreerde voorval in de ecoregio van nevelwoud en was het ook een nieuw hoogteverslag. In tegenstelling tot andere ibis-soorten vormt de plumbeous ibis geen grote intraspecifieke koppels. Het wordt meestal alleen of in paren gezien, maar wordt ook zeldzamer gezien in groepen van maximaal zes personen. De grotere groepen lijken te bestaan uit twee partners vergezeld van hun volwaardige jongeren.