Andescondor

1.3 m

De Andescondor is een aaseter en voedt zich voornamelijk met aas. Wilde condors wonen in grote gebieden en reizen vaak meer dan 200 km (120 mijl) per dag op zoek naar aas. In het binnenland geven ze de voorkeur aan grote karkassen. Natuurlijk voeden ze zich met de grootste beschikbare karkassen, waaronder lama's (Lama glama), alpaca's (Vicugna pacos), nandoes (Rhea ssp.), Guanacos (Lama guanicoe), herten en gordeldieren. Wilde individuen kunnen extra carotenoïden verkrijgen uit plantaardig materiaal in ingewanden van karkassen en verse vegetatie. De meeste binnenlandse condors leven nu echter grotendeels van huisdieren, die nu meer verspreid zijn in Zuid-Amerika, zoals runderen (Bos primigenius taurus), paarden (Equus ferus caballus), ezels (Equus africanus asinus), muilezels, schapen (Ovis Ram), varkens (Sus scrofa domesticus), geiten (Capra aegagrus hircus) en honden (Canis lupus familiaris). Ze voeden zich ook met de karkassen van geïntroduceerde wildsoorten zoals wilde zwijnen (Sus scrofa), konijnen (Oryctolagus cuniculus), vossen (Vulpes vulpes) en edelherten (Cervus elaphus). Voor condors die rond de kust wonen, bestaat het dieet voornamelijk uit gestrande karkassen van zeezoogdieren, voornamelijk walvisachtigen. Ze zullen ook de nesten van kleinere vogels overvallen om zich te voeden met de eieren. Van andescondors is waargenomen dat ze op kleine, levende dieren jagen, zoals knaagdieren, vogels en konijnen, die ze (gezien hun gebrek aan krachtige, grijpende voeten of ontwikkelde jachttechniek) gewoonlijk doden door herhaaldelijk met hun snavel te prikken. Kustgebieden zorgen voor een constante voedselvoorziening en in bijzonder overvloedige gebieden beperken sommige Andescondors hun foerageergebied tot enkele kilometers land aan het strand. Ze lokaliseren aas door het te spotten of door andere aaseters te volgen, zoals corvids of andere gieren. Het kan nieuwe gieren uit de Nieuwe Wereld van het geslacht Cathartes volgen - de kalkoengier (C. aura), de kleinere geelkopgier (C. burrovianus) en de grotere geelkopgier (C. melambrotus) - naar karkassen. De Cathartes-gieren foerageren door geur en detecteren de geur van ethylmercaptaan, een gas dat wordt geproduceerd door het begin van verval bij dode dieren. Deze kleinere gieren kunnen niet door de hardere huiden van deze grotere dieren scheuren met de efficiëntie van de grotere condor, en hun interacties zijn vaak een voorbeeld van onderlinge afhankelijkheid tussen soorten. Zwarte gieren (Coragyps atratus), koningsgier (Sarcoramphus papa) en zelfs zoogdieren aaseters kunnen soms Cathartes gieren volgen voor karkassen, maar de condor is steevast dominant onder de aaseters in zijn assortiment. Andes-condors zijn af en toe eters in het wild, gaan vaak een paar dagen zonder te eten en eten zichzelf vervolgens een paar kilo tegelijk op, soms tot het punt dat ze niet van de grond kunnen komen. Omdat zijn voeten en klauwen niet zijn aangepast aan grijpen, moet hij zich op de grond voeden. Net als andere aasvoeders speelt het een belangrijke rol in zijn ecosysteem door aas te verwijderen dat anders een broedplaats voor ziekte zou zijn.

De Andescondor wordt gevonden in Zuid-Amerika in de Andes, inclusief het Santa Marta-gebergte. In het noorden begint het bereik in Venezuela en Colombia, waar het uiterst zeldzaam is, en gaat dan verder naar het zuiden langs de Andes in Ecuador, Peru en Chili, via Bolivia en West-Argentinië naar de Tierra del Fuego. In de vroege 19e eeuw fokte de condor van de Andes uit het westen van Venezuela naar Tierra del Fuego, langs de hele keten van de Andes, maar het bereik is aanzienlijk verminderd als gevolg van menselijke activiteiten. Het leefgebied bestaat voornamelijk uit open graslanden en alpiene gebieden tot een hoogte van 5.000 m (16.000 ft). Het geeft de voorkeur aan relatief open, niet-beboste gebieden waardoor het aas uit de lucht kan zien, zoals de páramo of rotsachtige, bergachtige gebieden in het algemeen. Het strekt zich af en toe uit naar laaglanden in het oosten van Bolivia, het noorden van Peru en het zuidwesten van Brazilië, daalt af naar laaglandwoestijngebieden in Chili en Peru en wordt gevonden boven de zuidelijke beukenbossen in Patagonië. In het zuiden van Patagonië zijn weiden belangrijk voor condors uit de Andes, omdat deze habitat waarschijnlijk herbivoren heeft. In deze regio worden de Andor-condorverdelingen daarom beïnvloed door de locatie van weiden en door kliffen om te nestelen en te nestelen.