Kortsnavelraafkaketoe

Carnaby's black cockatoo communiceert via auditieve en visuele displays. De stem maakt over het algemeen veel lawaai met verschillende oproepen; luidste en meest voorkomende is een jammerende wy-lah, die wordt uitgesproken door beide geslachten en vaak wordt gehoord voordat de vogels zelf worden gezien. Er is meestal een interval van 0,4 seconden voordat het gesprek wordt herhaald. Deze oproep wordt gedaan door vogels tijdens de vlucht, voordat ze opstijgen en terugkeren naar het nest. Carnaby's zwarte kaketoes die niet op de vlucht zijn, kunnen deze oproep beantwoorden als ze het horen. De call wordt vaak voor driekwart ingekort of afgebroken als de vogel opsteekt. De roep varieert tussen individuele Carnaby's zwarte kaketoes en oudere nestvogels kunnen de roep van hun ouders onderscheiden. Saunders bestempelde een variant van de wy-lah als de vragende oproep - deze wordt uitgetrokken en eindigt met een buiging. Vogels spreken vaak een zachte roep als ze alleen zijn. Vrouwtjes maken een fluitende oproep die bestaat uit twee tonen van verschillend volume wanneer ze neerstrijken of op het punt staan op te stijgen. Ze brengen ook een zachtere versie uit die 0,6 seconden lang is, evenals een lang enkelvoudig fluitje als ze alleen zijn. Het mannetje maakt in vergelijkbare situaties een zacht schot wy-lah. Vogels kunnen ook een luid krijsend alarmsignaal geven wanneer ze merken dat er iets niet op zijn plaats is. Ze krijsen luid in geschillen met hun eigen soort, wanneer andere dieren het broedgebied binnenkomen of wanneer ze worden behandeld door mensen in gevangenschap. Mannetjes kunnen een hard krakend geluid maken als ze ruzie maken met andere mannetjes. Mannetjes bellen twee keer tegen vrouwtjes, soms als opmaat voor paring. Een daarvan is een reeks korte piepjes; de andere bestaat uit opeenvolgende ah-noten met 0,1 seconde tussen elke noot. Deze oproepen kunnen kort zijn of enkele minuten duren. Nestvogels maken een luidruchtig raspen om te smeken wanneer ze eten zoeken of verwachten. Een volwassen vrouwtje kan ook bellen terwijl ze de eieren uitbroeden. Onrijpe vogels maken ook een roosterverroep die niet wordt geassocieerd met smeken dat ouders negeren. Carnaby's zwarte kaketoe vliegt met diepe, langzame vleugelslagen, waardoor hij een golfachtige beweging krijgt. Hij kan ook langere tijd glijden met zijn vleugels naar beneden. Kuddes vliegen over het algemeen op hoogte en dalen af naar boomtoppen om te voeden of te rusten. Vogels kunnen behendig zijn en snel manoeuvreren als ze geschrokken of gestoord worden. Ze waggelen daarentegen onhandig op de grond. De maximumleeftijd die is geregistreerd bij het verbinden is 25 jaar en 10,8 maanden voor een vogel die in november 1988 bij Coomallo Creek is gestrand en die in oktober 2014 in een veld op 5 km afstand in Tootbardie is aangetroffen.

Carnaby's black cockatoo wordt gevonden in een brede strook van Zuidwest-Australië - meestal binnen de Wheatbelt-regio - op plaatsen die jaarlijks meer dan 300 mm (12 inch) regen ontvangen. De grenzen van het bereik omvatten Cape Arid in het oosten, Lake Cronin, Hatters Hill en Lake Moore in het binnenland, en Kalbarri in het noorden. Het kweken vindt plaats in gebieden die 350-700 mm (14-28 inch) regen per jaar ontvangen, van de Stirling Range tot Three Springs en rond Bunbury. De kaketoe-paren vormen koppels buiten het broedseizoen en gaan weg van broedgebieden. Carnaby's zwarte kaketoe is sedentair in nattere delen van zijn verspreidingsgebied en trekt in drogere gebieden terwijl vogels in de zomer naar het zuiden en westen trekken richting de kust. De zwarte kaketoe van Carnaby wordt gevonden in het Eucalyptusbos, meestal van wandoo (Eucalyptus wandoo) of zalmgom (E. salmonophloia). Het wordt ook gevonden in de buurt van dennenplantages en zandvlaktes of kwonganheide met overvloedige Hakea-, Banksia- en Grevillea-struiken.

De populatie neemt nog steeds af. Grote delen van het oorspronkelijke leefgebied zijn vernietigd. Bossen en struwelen moesten plaats maken voor landbouw en om vee, vooral schapen, te laten grazen. Met de bossen verdwenen tevens de daar aanwezige nestplaatsen. Het geringere aantal nestplaatsen moest vervolgens ook gedeeld worden met andere diersoorten, waaronder de eveneens bedreigde zustersoort de langsnavelraafkaketoe. Een niet te verwaarlozen bedreiging is ook de illegale handel in siervogels en hun eieren. De totale populatie werd in 2007 geschat op ongeveer 40.000 exemplaren, verdeeld in vier verschillende deelpopulaties. De dunsnavelraafkaketoe staat daarom op de IUCN lijst van bedreigde diersoorten.