Komt de wenkbrauweend oorspronkelijk uit Australië?

Deze sociale eend wordt aangetroffen in verschillende wetlandhabitats en zijn nestgewoonten lijken veel op die van de wilde eend, die zijn verspreidingsgebied in Nieuw-Zeeland binnendringt. Het voedt zich door op te staan, net als andere Anas-eenden. Het heeft een donker lichaam en een bleker hoofd met een donkere kroon en gezichtsstrepen. Tijdens de vlucht vertoont het een groen speculum en een bleke ondervleugel. Alle verenkleed is vergelijkbaar. Het maatbereik is 54-61 cm; mannetjes zijn meestal groter dan vrouwtjes, en sommige eilandvormen zijn kleiner en donkerder dan de hoofdbevolking. Het is niet woonachtig op de Marianas-eilanden, maar komt daar soms voor tijdens migratie. De nu uitgestorven Mariana wilde eend is waarschijnlijk oorspronkelijk afgeleid van hybriden tussen deze soort en de wilde eend, die tijdens de trek naar de eilanden kwam en zich daar vestigde. Net als zijn verwanten, de wilde eend en de Amerikaanse zwarte eend, is de Pacifische zwarte eend een van de vele soorten eenden die kunnen kwaken, waarbij het vrouwtje een reeks rauwe, snelle kwakzalvers produceert die in volume afneemt. Er zijn drie ondersoorten van Anas superciliosa: rogersi - Mathews, 1912 Australaziatische eend, rassen in Indonesië, Zuid-Nieuw-Guinea en Australië pelewensis - Hartlaub & Finsch, 1872 - Zwarte eilandeend, rassen op de zuidwestelijke Pacifische eilanden en noordelijke Nieuw-Guinea superciliosa Gmelin, 1789 - Nieuw-Zeelandse grijze eend, rassen in Nieuw-Zeeland De Nieuw-Zeelandse ondersoort is sterk in aantal afgenomen, althans in zijn zuivere vorm, als gevolg van concurrentie van en hybridisatie met de geïntroduceerde wilde eend. Rhymer et al. (1994) zeggen dat hun gegevens "wijzen op het uiteindelijke verlies van identiteit van de grijze eend als afzonderlijke soort in Nieuw-Zeeland, en de daaropvolgende dominantie van een hybride zwerm verwant aan de Mariana Mallard." Studies van hun drie soorten parasitaire veerluizen ondersteunen deze voorspelling. Aangenomen werd dat veel meer wilde woerdjes paren met vrouwtjes van grijze eenden dan andersom, gebaseerd op het feit dat de meeste hybriden een wilde eend-achtige verenkleed laten zien, maar dit is niet correct; het lijkt erop dat het fenotype van de wilde eend dominant is en dat de mate waarin soort heeft bijgedragen aan de afkomst van een hybride niet kan worden bepaald op basis van het verenkleed. De belangrijkste redenen voor de verplaatsing van de grijze eend lijken de fysieke dominantie van de grotere wilde eenden te zijn, gecombineerd met een duidelijke afname van de populatie van de grijze eend als gevolg van overbejaging in het midden van de 20e eeuw.