Amerikaanse Zwarte Eend

De Amerikaanse zwarte eend is endemisch in het oosten van Noord-Amerika. In Canada strekt het assortiment zich uit van het noordoosten van Saskatchewan tot Newfoundland en Labrador. In de Verenigde Staten wordt het gevonden in het noorden van Illinois, Michigan, New Jersey, Ohio, Connecticut, Vermont, South Dakota, centraal West Virginia, Maine en aan de Atlantische kust tot North Carolina. De Amerikaanse zwarte eend is een habitat-generalist omdat hij wordt geassocieerd met schorren en het hele jaar door voorkomt in kwelders van de Golf van Maine tot aan de kust van Virginia. Het geeft meestal de voorkeur aan zoetwater- en kustmoerassen in het noordoosten van Amerika, inclusief brakke moerassen, estuaria en randen van vijvers en rivieren met vlekjes. Het bewoont ook bevervijvers, ondiepe meren met zegge en riet, moerassen in open boreale en gemengde hardhoutbossen, evenals beboste moerassen. Populaties in Vermont zijn ook gevonden in ijzige ketelvijvers omringd door moerasmatten. In de winter leeft de Amerikaanse zwarte eend vooral in brakke moerassen grenzend aan baaien, landbouwmoerassen, ondergelopen hout, landbouwvelden, estuaria en riviergebieden. Eenden schuilen meestal voor de jacht en andere verstoringen door naar brakke en verse inhammen op beschermde gebieden te gaan.

Sinds 1988 wordt de Amerikaanse zwarte eend als minst zorgwekkend beoordeeld op de IUCN Rode Lijst van bedreigde soorten. Dit komt omdat het verspreidingsgebied van deze soort extreem groot is, wat niet in de buurt komt van de drempel van kwetsbare soorten. Bovendien is de totale populatie groot en hoewel deze afneemt, neemt ze niet snel genoeg af om de soort kwetsbaar te maken. Het wordt al lang gewaardeerd als jachtvogel, omdat het extreem op hun hoede is en snel vliegt. Habitatverlies door drainage, opvulling van wetlands door verstedelijking, opwarming van de aarde en stijgende zeespiegel zijn belangrijke redenen voor de afnemende bevolking. Sommige natuurbeschermers beschouwen kruising en concurrentie met de wilde eend als een extra bron van zorg als deze achteruitgang aanhoudt. Hybridisatie zelf is geen groot probleem; natuurlijke selectie zorgt ervoor dat de best aangepaste individuen de meeste nakomelingen hebben. De verminderde levensvatbaarheid van vrouwelijke hybriden zorgt er echter voor dat sommige broedsels op de lange termijn mislukken vanwege de dood van de nakomelingen voordat ze zichzelf voortplanten. Hoewel dit geen probleem is bij de overvloedige wilde eend, kan het een extra belasting vormen voor de populatie van de Amerikaanse zwarte eend. Recent onderzoek uitgevoerd voor de Delta Waterfowl Foundation suggereert dat hybriden het resultaat zijn van gedwongen copulaties en geen normale paringskeuze door zwarte hennen. De Amerikaanse Fish and Wildlife Service is doorgegaan met het kopen en beheren van leefgebieden in veel gebieden om de trekstop, overwintering en broedpopulaties van de Amerikaanse zwarte eend te ondersteunen. Bovendien heeft het Montezuma National Wildlife Refuge meer dan 1.000 hectare wetlands gekocht en hersteld om tijdens de herfstmigratie meer dan 10.000 Amerikaanse zwarte eenden te voorzien van een tussenstop. Ook heeft de Atlantic Coast Joint Venture de habitat van de Amerikaanse zwarte eend beschermd door middel van herstel van habitats en landverwervingsprojecten, meestal binnen hun overwinterings- en broedgebieden. In 2003 werd door natuurbeschermingsorganisaties, industrieën en First Nations een Boreal Forest Conservation Framework aangenomen om de Canadese boreale bossen te beschermen, waaronder het oostelijke Canadese broedgebied van de Amerikaanse zwarte eend.