Afrikaanse Nimmerzat

1.05 m

Hun dieet bestaat voornamelijk uit kleine, zoetwatervissen van ongeveer 60-100 mm lang en maximaal 150 g, die ze heel doorslikken. Ze voeden zich ook met schaaldieren, wormen, waterinsecten, kikkers en af en toe kleine zoogdieren en vogels. Deze soort lijkt voornamelijk te vertrouwen op tastzin om prooien te detecteren en te vangen, in plaats van op zicht. Ze voeden zich geduldig door met gedeeltelijk open rekeningen door het water te lopen en het water te zoeken naar prooien. Contact van de rekening met een prooi-item wordt gevolgd door een snelle snap-bill-reflex, waarbij de vogel zijn onderkaken sluit, zijn kop opheft en de prooi heel inslikt. De snelheid van deze reflex in de nauw verwante Amerikaanse ooievaar (Mycteria americana) is geregistreerd als 25 milliseconden en hoewel de corresponderende reflex in de geelsnavelde ooievaar niet kwantitatief is gemeten, lijkt het voedermechanisme van de geelsnavelde ooievaar op zijn minst te zijn kwalitatief identiek aan die van de Amerikaanse ooievaar. Naast de snap-bill-reflex gebruikt de ooievaar met de gele snavel ook een systematische voetroertechniek om ontwijkende prooien te peilen. Het prikt en karnen de bodem van het water als onderdeel van een "hoede-mechanisme" om prooi uit de bodemvegetatie en in de snavel van de vogel te dwingen. De vogel doet dit meerdere keren met één voet voordat hij hem naar voren brengt en herhaalt met de andere voet. Hoewel ze normaal gesproken actieve roofdieren zijn, is ook waargenomen dat ze vissen vangen die door aalscholvers zijn uitgebraakt. Er is waargenomen dat de geelsnavelde ooievaar bewegende krokodillen of nijlpaarden door het water volgt en zich erachter voedt, en lijkt te profiteren van organismen die door hun steengroeve worden opgeworpen. Het voeren duurt slechts korte tijd voordat de vogel aan zijn behoeften voldoet en gaat weer rusten. Ouders voeden hun jongen door vissen op de nestbodem uit te braken, waarna ze worden opgepikt en geconsumeerd door de nestvogels. De jongen eten vraatzuchtig en een individuele nestvogel verhoogt zijn lichaamsgewicht de eerste tien dagen van zijn leven van 50 gram naar 600 gram. Vandaar dat deze soort de Duitse spreektaal “Nimmersatt” heeft verdiend; wat betekent "nooit vol".

De ooievaar met een gele snavel komt voornamelijk voor in Oost-Afrika, maar wordt wijd verspreid in gebieden die zich uitstrekken van Senegal en Somalië tot Zuid-Afrika en in sommige regio's van West-Madagaskar. Tijdens een waarneming van een vogelkolonie met gemengde soorten op de Tana-rivier in Kenia, bleek het de meest voorkomende soort daar te zijn, met 2000 individuen tegelijk geteld. Over het algemeen migreert hij niet ver, althans niet buiten zijn broedgebied; maar maakt meestal korte trekbewegingen die worden beïnvloed door regen. Het maakt lokale bewegingen in Kenia en het is ook gevonden dat het met het regenseizoen migreert van Noord- naar Zuid-Soedan. Het kan ook regelmatig migreren van en naar Zuid-Afrika. Er is echter weinig bekend over de algemene trekbewegingen van deze vogel. Vanwege de duidelijk waargenomen variatie in trekpatronen in heel Afrika, wordt de geelsnavelde ooievaar een facultatieve nomade genoemd. Het kan eenvoudig migreren om gebieden te vermijden waar de water- of regenomstandigheden te hoog of te laag zijn om zich te voeden met prooien. Sommige populaties migreren aanzienlijke afstanden tussen voeder- of broedplaatsen; meestal door thermiek te gebruiken om te zweven en te glijden. Andere lokale populaties blijken sedentair te zijn en blijven het hele jaar door in hun respectievelijke habitats. De voorkeur gaat uit naar wetlands, ondiepe meren en wadplaten, meestal 10–40 cm diep, maar vermijdt meestal zwaar beboste gebieden in Centraal-Afrika. Het vermijdt ook overstroomde gebieden en diepe uitgestrekte watermassa's omdat de voedingsomstandigheden daar niet geschikt zijn voor hun typische tast- en roer-voedertechnieken. Deze soort broedt vooral in Kenia en Tanzania. Hoewel bekend is dat het in Oeganda broedt, zijn broedplaatsen daar niet geregistreerd. Het is ook gevonden om te broeden in Malakol in Soedan en vaak in ommuurde steden in West-Afrika van Gambia tot het noorden van Nigeria. Nog andere broedplaatsen zijn Zululand in Zuid-Afrika en het noorden van Botswana, maar zijn zeldzamer onder het noorden van Botswana en Zimbabwe, waar de sites goed bewaterd zijn. Hoewel er geen direct bewijs is van de huidige kweek in Madagaskar, zijn in oktober jonge vogels waargenomen die niet konden vliegen in de buurt van Lake Kinkony.