Secretarisvogel

1.5 m

In tegenstelling tot de meeste roofvogels is de secretaressevogel grotendeels terrestrisch en jaagt zijn prooi te voet. Volwassenen jagen in paren en soms als losse familiale kuddes, terwijl ze met lange passen door de habitat lopen. De prooi kan bestaan uit insecten zoals sprinkhanen en kevers, zoogdieren in grootte variërend van muizen tot hazen en mangoesten, krabben, hagedissen, slangen, schildpadden, kleine vogels, vogeleieren en soms dode dieren gedood in gras of bosbranden. Op grotere herbivoren wordt over het algemeen niet gejaagd, hoewel er enkele berichten zijn dat secretaressevogels jonge gazellen en cheetahwelpen doden. Het belang van slangen in het dieet is in het verleden overdreven, hoewel ze lokaal belangrijk kunnen zijn en giftige soorten zoals adders en cobra's behoren regelmatig tot de soorten slangen waarop wordt gejaagd. Secretarybirds eten geen aas. De vogels spoelen vaak prooien uit hoog gras door op de omringende vegetatie te stampen. Hun kamveren kunnen tijdens een jacht omhoog komen, wat kan helpen om het doelwit te laten schrikken en schaduw te bieden voor het gezicht. Een vogel zal de prooi achtervolgen terwijl de vleugels gespreid zijn en doden door snel met de voeten te slaan. Alleen met kleine prooidieren zoals wespen zal de vogel zijn rekening gebruiken om ze direct te plukken. Er zijn enkele berichten dat een secretaresse bij het vangen van slangen met hun prooi zal vluchten en ze vervolgens ter dood zal brengen, hoewel dit niet is geverifieerd. Zelfs met grotere prooien wordt voedsel over het algemeen in zijn geheel door de grote kloof van de vogels ingeslikt. Af en toe, zoals bij andere roofvogels, zullen ze een voedselproduct met hun voeten vasthouden terwijl ze het uit elkaar scheuren met hun snavel. Voedsel dat niet kan worden verteerd, wordt uitgebraakt als pellets met een diameter van 40-45 mm (1,6-1,8 inch) en een lengte van 30-100 mm (1,2-3,9 inch). Deze worden meestal op de grond gedropt in de buurt van de nest- of nestbomen. De secretaris heeft een relatief kort spijsverteringskanaal in vergelijking met andere grote Afrikaanse vogels met meer gemengde diëten zoals de koritrap. De foregut is gespecialiseerd in het consumeren van grote hoeveelheden vlees en er is weinig behoefte aan mechanische afbraak van voedsel. Het gewas is verwijd en de spiermaag is niet-gespierd zoals bij andere vleesetende vogels. De dikke darm heeft een paar rudimentaire ceca omdat er geen vereiste is voor de fermentatieve vertering van plantaardig materiaal. Secretarybirds zijn gespecialiseerd in het stampen van hun prooi totdat deze wordt gedood of geïmmobiliseerd. Deze jachtmethode wordt vaak toegepast op hagedissen of slangen. Een volwassen mannetje dat was opgeleid om op een rubberen slang op een krachtplaat te slaan, bleek een kracht te hebben die vijf keer het eigen lichaamsgewicht bedroeg, met een contactperiode van slechts 10-15 milliseconden. Deze korte contacttijd suggereert dat de secretaresse vertrouwt op superieure visuele targeting om de precieze locatie van het hoofd van de prooi te bepalen. Hoewel er weinig bekend is over het gezichtsveld, wordt aangenomen dat het groot, frontaal en binoculair is. Secretarisvogels hebben ongebruikelijk lange poten (bijna twee keer zo lang als andere grondvogels met hetzelfde lichaamsgewicht), waarvan wordt aangenomen dat het een aanpassing is aan de unieke stampende / opvallende jachtmethode van de vogel. Deze lange ledematen lijken echter ook de loopefficiëntie te verlagen. Ecofysioloog Steve Portugal en collega's veronderstellen dat de uitgestorven Phorusrhacidae (terreurvogels) mogelijk een vergelijkbare jachttechniek hebben gebruikt als secretaressevogels omdat ze anatomisch vergelijkbaar zijn, hoewel ze niet nauw verwant zijn. Secretarisvogels komen zelden andere roofdieren tegen, behalve in het geval van steenarenden die hun moorden zullen stelen. Adelaars stelen voornamelijk grotere prooien en zullen secretaressevogels zowel afzonderlijk als in paren aanvallen. Secretarybird-paren zijn soms succesvol in het wegjagen van de adelaars en kunnen ze zelfs omverwerpen en op de grond vastpinnen. Secretarisvogels hebben, zoals alle vogels, bloedparasieten van hematozoa, waaronder Leucocytozoon beaurepairei Dias 1954, geregistreerd vanuit Mozambique. Er is gevonden dat wilde vogels uit Tanzania Hepatozoon ellisgreineri hebben, een geslacht dat uniek is onder vogelhematozoa bij rijping in granulocyten, voornamelijk heterofielen. Ectoparasieten zijn de luizen Neocolpocephalum cucullare (Giebel) en Falcolipeurus secretarius (Giebel).

De secretarisvogel is endemisch voor Afrika bezuiden de Sahara en is over het algemeen niet-migrerend, hoewel hij lokaal nomadisch kan zijn omdat hij de regenval en de resulterende overvloed aan prooien volgt. Het assortiment strekt zich uit van Senegal tot Somalië en van het zuiden tot de provincie Kaap, Zuid-Afrika. De soort komt ook voor op verschillende hoogtes, van de kustvlakten tot de hooglanden. De secretarisvogel geeft de voorkeur aan open graslanden, savannes en struikgewas (Karoo) in plaats van bossen en dichte struiken die het cursorische bestaan kunnen belemmeren. Meer specifiek geeft hij de voorkeur aan gebieden met gras van minder dan 0,5 m (1 ft 8 in) hoog en vermijdt het gebieden met gras van meer dan 1 m (3 ft 3 in) hoog. Het is zeldzamer in graslanden in noordelijke delen van het verspreidingsgebied die anders lijken op gebieden in zuidelijk Afrika waar het overvloedig aanwezig is, wat suggereert dat het warmere regio's kan vermijden. Het vermijdt ook woestijnen.