Witvleugeltreurduif

28-30 cm (11-12 in)

25 jaar

Witvleugelige duiven zijn granivoor en voeden zich met een verscheidenheid aan zaden, granen en fruit. Westelijke witvleugelduiven (Zenaida asiatica mearnsii) migreren naar de Sonora-woestijn om te broeden tijdens de heetste tijd van het jaar omdat ze zich voeden met stuifmeel en nectar, en later met de vruchten en zaden van de saguaro-cactus. Ze bezoeken ook feeders en eten het voedsel dat op de grond is gevallen. In tegenstelling tot rouwduiven, maïs en tarwe direct van het hoofd. Deze gezellige soort kan een landbouwplaag zijn en afdaalt op graangewassen in grote kuddes. Witvleugelduiven blijken samen te voeren. Waarnemingen in Texas onthulden dat sommige vogels zaden schudden van een Chinese talgboom ten behoeve van degenen op de grond. Rouwduiven kunnen een vector zijn om de invasieve Chinese talkboom te verspreiden door onverteerde zaden te poepen. Landbouwgronden, vooral graankorrels, zijn een belangrijke voedselbron. Ze bieden echter minder voedings- en eiwitgehalte, wat de productiviteit beperkt. Toegang hebben tot aanzienlijke hoeveelheden inheems zaad is belangrijk om ervoor te zorgen dat nestvogels uitvliegen en gezonder zijn. Dit wordt nog kritischer gemaakt door het feit dat duiven met witte vleugels hun dieet niet aanvullen met insecten terwijl ze jongen grootbrengen, in tegenstelling tot veel andere graanetende vogels.

Sommige populaties witvleugelduiven trekken, overwinteren in Mexico, Midden-Amerika en het Caribisch gebied. Het zijn het hele jaar door inwoners van Texas. San Antonio, Texas, had het hele jaar door een populatie van meer dan een miljoen duiven in 2001. De duif met witte vleugels leeft in struikgewas, bossen, woestijn, stedelijke en gecultiveerde gebieden. Ze worden steeds verder naar het noorden gevonden en zijn nu bezoekers van het grootste deel van de Verenigde Staten en kleine delen van Zuid-Canada. In de afgelopen jaren met toenemende verstedelijking en voeding in de achtertuin, is het in heel Texas uitgebreid tot Oklahoma, Louisiana en de kust van Mississippi. Het is ook geïntroduceerd in Florida. De witvleugelduif breidt zich buiten zijn historische bereik uit naar Kansas, Arkansas, Oklahoma en het noorden van New Mexico. Het is in toenemende mate gemeld in het noorden van Canada en Alaska. Binnen Arizona zijn de populaties effectief verdeeld tussen landbouw- en woestijngroepen. Hij deelt zijn leefgebied met die van de rouwduif, maar de witvleugelduif vliegt hoger. Ze nestelen over het algemeen bij lage dichtheden in de woestijn, maar worden in hoge concentraties aangetroffen in de buurt van oevergebieden. Nesten in oeverzones wordt koloniaal genoemd, in tegenstelling tot niet-koloniaal gedrag in hardere omgevingen. Dergelijke kolonies zijn vrij variabel, maar kunnen erg groot zijn. De koloniegrootte varieert van 5 hectare (0,019 vierkante mijl) tot ruim 1000 hectare (3,9 vierkante mijl). Buiten kolonies hebben nesten een dichtheid van minder dan 10 per hectare, maar binnen kolonies zijn er 500-1.000 nesten per hectare. Vóór de komst van de wijdverspreide landbouw waren ze misschien niet algemeen aanwezig in wat nu de Verenigde Staten is - wat blijkt uit een gebrek aan fossiele overblijfselen en afwezigheid in de tijdschriften van vroege Europese ontdekkingsreizigers. Hun aanwezigheid in Californië is waarschijnlijk recent, als gevolg van de door de mens veroorzaakte vulling van de Saltonzee aan het begin van de 20e eeuw. Het historische bereik van de duif weerspiegelt nauw dat van de saguaro-cactus, waar hij sterk op vertrouwt voor nectar en fruit waar hij wordt gevonden. De moderne landbouw heeft haar assortiment enorm uitgebreid door een betrouwbare voederbron te bieden. Het stedelijke hitte-eilandeffect kan hen ook in staat stellen noordelijker te wonen dan anders het geval zou zijn. Witvleugelduiven migreren meestal vanaf maart naar Arizona. In Californië arriveren vogels in april en vertrekken in augustus. De migraties in Texas lopen van april tot en met juni, met een piek in mei en vertrekken van september tot oktober. Migratiegroepen kunnen wel 4.000 individuen omvatten, maar meestal minder dan 50. Een combinatie van weer, voedselbeschikbaarheid en jachtdruk kan de timing van migratie beïnvloeden. Naarmate de bevolking in Texas groeit, worden ze minder migrerend; ongeveer 1/3 van de vogels overwintert nu in Texas. Migraties worden gevolgd via traditionele bandingsmethoden, maar de isotopensamenstelling van waterstof en koolstof in de veren kan ook worden gebruikt. Een onderzoek uit 2015 toonde aan dat onderzoekers, door het aantal verschillende isotopen te volgen, nauwkeurig de oorsprong van een migratie van witvleugelige duiven konden identificeren. Ze konden ook vaststellen of het van saguaro's had gegeten vanwege de unieke koolstofsignatuur die de fotosynthese van cactussen produceert.