Wat is een rotgans ?

De snavel is een kleine gans met een korte, gedrongen snavel. Het meet 55-66 cm (22-26 inch) lang, 106-121 cm (42-48 inch) over de vleugels en weegt 0,88-2,2 kg (1,9-4,9 lb). De onderstaart is zuiver wit en de staart zwart en erg kort (de kortste van alle gans). De soort is onderverdeeld in drie ondersoorten: Dark-bellied brant B. b. bernicla (Linnaeus, 1758) Bleekbuikzwijn B. b. hrota (Müller, 1776) (ook bekend als lichtbuikrotgans in Europa en Atlantische rotgans in Noord-Amerika) Zwarte rotgans B. b. nigricans (Lawrence, 1846) (soms ook bekend als de Pacific Brant in Noord-Amerika) Sommige DNA-bewijzen suggereren dat deze vormen genetisch verschillend zijn; hoewel een splitsing in drie afzonderlijke soorten is voorgesteld, wordt dit niet algemeen aanvaard, met ander bewijs dat hun instandhouding als een enkele soort bevestigt. Het lichaam van de donkerbuikige vorm B. b. bernicla is overal vrij gelijkmatig donkergrijsbruin, de flanken en buik niet significant bleker dan de rug. Het hoofd en de nek zijn zwart, met een kleine witte vlek aan weerszijden van de nek. Met een populatie van ongeveer 250000 broedt hij aan de Arctische kusten van Midden- en West-Siberië en overwintert in West-Europa, met meer dan de helft van de bevolking in Zuid-Engeland, de rest tussen Noord-Duitsland en Noordwest-Frankrijk. De bleekbuikige snuit B. b. hrota lijkt zwartbruin en lichtgrijs van kleur. Het lichaam is overal in verschillende tinten grijsbruin, de flanken en buik zijn beduidend bleker dan de rug en vormen een duidelijk contrast. Het hoofd en de nek zijn zwart, met een kleine witte vlek aan weerszijden van de nek. De totale populatie is ongeveer 250000, met de belangrijkste populatie die broedt in het noordoosten van Canada en overwintert langs de Atlantische kust van de VS van Maine tot Georgia, en twee kleinere populaties, een broedt in Franz Josef Land, Svalbard en noordoost Groenland en overwintert in Denemarken. , Noordoost-Engeland en Schotland, en de andere broedgebieden in de uiterste noordoostelijke Canadese eilanden en overwinterend in Ierland, Zuidwest-Engeland, en in een klein maar belangrijk gebied, Le Havre de Regnéville, gecentreerd op de monding van de Sienne in Manche (Noord-Frankrijk) . In Ierland wordt het in de winter geregistreerd vanuit een aantal gebieden, waaronder Lough Foyle, Strangford Lough, Tralee Bay en Castlemaine Harbour. De zwarte snavel B. b. nigricans lijkt zwartachtig bruin en wit van kleur. Deze vorm is een zeer contrasterende zwart-witte vogel, met een uniform donkere roetbruine rug, gelijkgekleurde buik (waarbij de donkere kleur het verst naar achteren loopt van de drie vormen) en een prominente witte flankvlek; het heeft ook grotere witte nekvlekken, die een bijna volledige kraag vormen. De populatie van ongeveer 125.000 rassen in het noordwesten van Canada, Alaska en Oost-Siberië, en overwintert meestal aan de westkust van Noord-Amerika van Zuid-Alaska tot Californië, maar ook enkele in Oost-Azië, voornamelijk Japan. De populatie was zo hoog als 200.000 in 1981 en zo laag als 100.000 in 1987. De Aziatische populaties van de zwarte rasppopulaties werden voorheen beschouwd als een aparte ondersoort B. b. orientalis gebaseerd op vermeende bleke kleuring van het bovenste deel; algemeen wordt nu echter aangenomen dat dit niet correct is, en ze worden toegewezen aan B. b. nigricans. Een vierde vorm (ook wel bekend als grijze rotgans, intermediaire rotgans of grijsbuikrotgans) is voorgesteld, hoewel er nog geen formele beschrijving van de ondersoort is gemaakt, voor een populatie vogels die broedt in centraal Arctisch Canada (voornamelijk Melville Island) , en overwinteren op Puget Sound aan de Amerikaanse westkust rond de grens tussen de VS en Canada. Deze vogels hebben een tussenliggend uiterlijk tussen zwarte en bleekbuikige vogels, met bruine bovendelen en grijze buik die minder contrasteren met de witte flankvlek. Er is ook voorgesteld dat het, in plaats van een afzonderlijke ondersoort te zijn, feitelijk een resultaat is van kruising tussen deze twee vormen, aangezien deze populatie gemengde karakters vertoont. Individuele vogels die overwinteren, blijven over het algemeen in losse familiegroepen, samen met andere van hen. dezelfde ondersoort, maar er is overlap in sommige gebieden (bijvoorbeeld West-Europa, zie hierboven); en dit geldt ook voor de broedkolonies. Buiten het broedseizoen kunnen individuen met kenmerken van een ondersoort af en toe opduiken bij reguliere migranten, en er is discussie geweest over de vraag of dit verband houdt met migratieroutingongevallen, of met overlapping van broedgebieden, of zelfs kruising.