Waar leeft de rotgans ?

De rotgans was in de winter strikt kustvogel en verliet zelden de riviermondingen, waar hij zich voedt met zeegras (jachthaven van Zostera) en zeewier, zeesla (Ulva). Aan de oostkust van Noord-Amerika is de opname van zeesla een recente wijziging in hun dieet, veroorzaakt door een bacterievuur op zeegras in 1931. Dit resulteerde in de bijna-uitroeiing van de snavel. De weinigen die het overleefden, veranderden hun dieet met zeesla totdat het zeegras uiteindelijk begon terug te keren. Brants hebben dit dieet sindsdien gehandhaafd als een overlevingsstrategie. Een vergelijkbare ineenstorting van zeegras in Ierland in de jaren dertig had ook een negatieve invloed op de bevolking. In de afgelopen decennia is het land begonnen met het gebruik van landbouwgrond op korte afstand landinwaarts, waarbij het zich uitgebreid voedt met gras en wintergezaaide granen. Er is gesuggereerd dat ze dit gedrag hebben geleerd door andere soorten ganzen te volgen. De druk op de voedselhulpbronnen kan ook belangrijk zijn om deze verandering te forceren, aangezien de wereldbevolking in het midden van de jaren tachtig meer dan tienvoudig is toegenomen tot 400.000-500.000, waardoor mogelijk de draagkracht van de estuaria is bereikt. In het broedseizoen gebruikt het laaggelegen natte kusttoendra voor zowel fokken als voeding. Het nest is komvormig, omzoomd met gras en naar beneden, op een verhoogde locatie, vaak in de buurt van een kleine vijver. De rotgans is een van de soorten waarop de Overeenkomst inzake de instandhouding van Afrikaans-Euraziatische trekkende watervogels van toepassing is.